از ميان سرداران سپاه چه بسيار كه ذكر نامشان تداعى گر ياد شهدا است، ياد روزگار جنگ، زندگى هاى ساده، لباس هاى خاكى و سنگرهاى محقر و قشنگ. ياد گلوله و توپ و تفنگ. ياد مردانى به رنگ خدا. ياد همت، باكرى، باقرى، چمران و علم الهدى.
در ميان اين سرداران، آقا رحيم صفوى رنگ و بوى ديگرى دارد. فرمانده اى كه به سان شهيدان بيشتر دوست مى داشت «برادر» خطاب گردد. ايشان از جمله سردارانى است كه دوران پرافتخار دفاع مقدس را با نام او و ياران شهيدش مى شناسيم. بارها در خط مقدم شلمچه، فكه و طلائيه پا به پاى سربازان و بسيجيان جنگيد و بارها تا مرز شهادت پيش رفت.آقا رحيم بعد از جنگ هم هرگز اسير روزمرگى نشد.فرهنگ شهادت و خدمت در وجود او همواره موج مى زد و تنها پس از جنگ خاكريزها از منظر او عوض شده بود. سپاه پاسداران در دوران فرماندهى سردار صفوى از نظر ارتقاى نظامى و پيشرفت درعالى ترين كيفيت قرار داشت و همين كيفيت و توان بالاى نظامى در ابعاد سخت افزارى و نرم افزارى در دوران تصدى مسئوليت ايشان بود كه باعث گرديد سپاه توانمندتر از گذشته توطئه هاى دشمنان را خنثى كند.آقا رحيم در تمام دوران سردارى براى سپاه، راه همان شهيدانى را ادامه داد كه روزگارى دوشادوش ايشان مى رزميد.
***
خسته نباشيد بايد گفت به سردارى كه بعد از جنگ نيز بسيجى وار زندگى كرد و حتى براى يك لحظه «جامه غيرت» از تن درنياورد. اين جامه هنوز هم بر تن سردار است و الحق كه براى اين «سرباز خوب خدا» تنها سنگر عوض شده است.
